_είναι και αυτές οι λάθος κινήσεις όμως

αύριο,όταν ξυπνήσω,θέλω να είμαι καθαρή.
να έχει καθαρήσει ο οργανισμός μου από
αλκόολ
σκέψεις
ενοχές
και να ξεκινήσει η μέρα μου με ένα χαμόγελο,όπως και σήμερα,και να τελειώσει με το χαμόγελο αυτό στη θέση του,σε αντίθεση με σήμερα.

_ξέρεις μωρέ,είναι κάποια πράγματα που δε τα βγάζεις εύκολα από το κεφάλι σου

με τραβάς ένα γκρεμό πιο κάτω
κάθε φορά.
θεωρητικά βοηθάει
θα κάνουμε λιγότερο "γντουπ!".
πρακτικά όμως ακόμη δε βλέπω το κάτω
αρα το "γντουπ!" ακόμη δυνατό θα είναι.
αλλά,και πάλι,δεν είναι αυτό το θέμα.
εγώ μη με σπρώξεις φοβάμαι.

phnom penh 1974*

έβαλα φωτιά στο σπίτι
έκανα πράγματα ριψοκίνδυνα
έχασα τον έλεγχο
γέμισε το χέρι μου σημάδια
έδωσα υποσχέσεις που δε θα κρατήσω
συνέχισα να υπερβάλλω.
αλλά αυτά δεν έχουν σημασία.
σε έψαξα
άλλα μάλλον ούτε αυτό έχει σημασία.

θέλω να ξέρεις πως,πέρα από όλα τ'άλλα,
ανησυχώ.




-

κάποιος μου είπε
"πρέπει να καταλάβεις ότι
σε αυτόν τον κόσμο είσαι μόνη.
δυο χρόνια χτυπήθηκα μέχρι να το καταλάβω.
απο τότε όμως.ελευθερώθηκα."

_μη με παίρνεις στα σοβαρά,είμαι χειρότερη από όσο δείχνω.

-ακόμη και αυτό δεν το εννοώ-

_μέθη,ζάλη και κάτι ακόμη που ξεχνάω.

η φωνή σου στο κεφάλι μου και στο αυτί μου.
βήματα γοργά,μαύρο,μωβ,ροζ,γέλιο,σιωπή,κρύβω το ουρλιαχτό πίσω απο το γέλιο μου ή στη σιωπή μου,φώτα,άδειοι δρόμοι,μαύρο,μωβ,ροζ,σου μιλάω χωρις να με ακούω,απορώ αν εσύ με ακούς,αν βγάζεις νόημα,εγώ πάλι δε βγάζω,ασύνδετα και αλλοπρόσαλλα,σαν τις κινήσεις μου,δε μιλάς,σιωπή,σταματάω,λέω κάτι δίχως να καταλαβαίνω γιατί,το εννοώ περισσότερο από τις προηγούμενες ενενήντα εφτά λέξεις,απαντάς,δε το περίμενα,δε θυμάμαι πώς και πότε έφτασα,πώς μπηκα μέσα,σκάλες,πολλές,ανάσα.

-κατάλαβα..
-όχι,δεν κατάλαβες.

με πειράζει όταν δεν είσαι καλά,ή με στεναχωρεί,ή με κάνει χειρότερα,ή με νευριάζει,ή όλα μαζί.ή τίποτα.

-anyway,τα λέμε..
-πάντα έτσι τελειώνει.

δηλαδή όχι πάντα,μόνο όταν είσαι έτσι,ή κάπως παρόμοια.

_μη ξεχάσεις να κλειδώσεις,τριγυρνούν φαντάσματα.

...και όχι μόνο

-εγω λεω να κρυφτώ,για ασφάλεια,ξέρεις.

_τελικά προτιμώ το μελάνι.το μολύβι ξεβάφει το χρόνο και σβηνει.

σε βλέπω και αλλάζεις.
ύστερα,όταν κοιτάω εμένα δε με αναγνωρίζω.

ύπαρχει μια ζάλη,μια γεύση,ένας πόνος και ένα κενό.
η ζάλη θα περάσει.θα μου κάνει παρέα για κάμποσο ακόμη-την ξέρω-και ύστερα θα περάσει.
τη γεύση θα την καταπιώ.έχω συνηθήσει και δε γίνεται αλλιώς.
ο πόνος...δε ξέρω.με τους πόνους ποτέ δε ξέρω.
όσο για το κενό θα ζητήσω αλλαγή.θα ζητήσω λέξεις να το γεμίσουν. συναισθήματα και αντιδράσεις.εκφράσεις,συνέχειες,γνώμες.και πολλά ακόμη.για να μπορέσω να το εντάξω στις υπόλοιπες αναμνήσεις που κάποτε ίσως να μη θυμάμαι αλλά θα είναι αυτές που θα φταίνε για το πως έχω γίνει.και αν δε τα καταφέρω θα μείνει έτσι όπως είναι,η κάπως αλλιώς,να μου θυμίζει τι να μην κάνω.γιατί τα κενά δεν τα αντέχω.

2/10
σε αυτήν την πόλη που λείπουν όλοι
και που τίποτα δε θυμίζει την παλιά μας ζωή
έχω αρχίσει να φοβάμαι.





9/10
εδώ ο ουρανός σκοτείνιασε.
ο χειμώνας ήρθε γρήγορα
και κάνει κρύο.







10/10
σιχάθηκα αυτό το μηχάνημα που επιμένει να μιλάει με τη φωνή και τα λόγια σου.εγώ εσένα θέλω.

όνειρο 37

είμαι ένας άνθρωπος κενός,ψεύτικος και χάρτινος.
-αν μου βάλεις φωτιά θα με κάψεις και καλά θα κάνεις-
είμαι με άλλους ανθρώπους που όμως δε μου μοιάζουν,ευτυχώς.
είμαι δίπλα τους μα όχι μαζί τους.
κάπου έχω παρατήσει σπίτι,οικογένεια,ψύχη και φίλους.
κάπου έχω παρατήσει και εμένα.
γυρίζω στους δρόμους για ώρες,
κοιτάω επίμονα τους περαστικούς,
και που και που αναρωτιέμαι τι απέγινε το κορίτσι
που λάτρευε τις δαχτυλομπογιες και το δυνατό γέλιο.
οι πράξεις μου είναι βουτηγμένες στην αποστροφή.
έχω χάσει τη γεύση μου
και μιλάω ακόμη πιο σπάνια.
όσο για φόβους τώρα πια δεν έχω.
αφού με κυρίευσαν για τα καλά,πραγματοποιήθηκαν και
πλέον δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

(ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι μη μεγαλώσω,μην αδειάσω,μη γίνω ρηχή και αηδιαστική)

lucky*

"νομίζω θα τα καταστρέψω όλα αν συνεχίσω έτσι"..
...αν δεν έχουν ήδη καταστραφεί

-και για πες,πως ήταν το καλοκαίρι σου;
-ανακατεμένο και αλλοπρόσαλλο.
-α,όπως και εσύ.




όπως και εγω...

θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα*

τις νύχτες βλέπω εφιάλτες
του τύπου
με τόσες βλακείες θα ήταν παράλογο να κοιμάσαι ήρεμη
και τις μέρες ονειρεύομαι να φύγω.
να φυγω και να επιστρέψω ελεύθερη.

-που θα μείνεις απόψε;
-στην αγκαλιά σου,αν θες.

_ο ήχος που κάνει το σκοτάδι όταν πλησιάζεις μου θυμίζει γιατί σε αγαπάω

(όταν γυρίσεις
θέλω να πάμε βόλτα
στη θάλασσα
να χαζεύουμε τα πλοία
εγώ και εσύ
γιατι μου εχει(ς) λείψει.)

sw*

ας το θέσουμε ευγενικά:
φταίει που δε μ'αγαπάω...
όχι.
απλά με σιχαίνομαι.

είναι που συνειδητοποιώ τα λάθη που έκανα.
είναι που δε ξέρω πως να τα διορθώσω.
είναι που δεν έχω δύναμη να βρω πως να τα διορθώσω.
είναι που έτσι τα κάνω χειρότερα.

θα ζητούσα συγνώμη μα ξέρω πως πολύ σύντομα θα τα κάνω πάλι όλα χάλια και μου μοιάζει ανούσιο.ή καλύτερα ψεύτικο.
ή μπορεί απλά να μη μπορώ να πω κάτι τέτοιο.όπως και πολλά άλλα άλλωστε.

από αύριο θα προσπαθώ περισσότερο.άσε με τώρα να ξεκουραστώ λιγάκι,όσο μπορώ.

these things you can't unlearn*

οι υπερβολές
η τρέλα
και το παράλογο του εαυτού μου
δεν αλλάζουν έτσι απλά.

προσπάθησε να το σεβαστείς
κι ας μην το καταλαβαίνεις.
και θα προσπαθησω να σεβαστώ και εγώ εσένα.

eden*

σε σιχαίνομαι
σε σιχαίνομαι
σε σιχαίνομαι
που μπορείς να μου το κάνεις αυτό
που μπορείς
σε σιχαίνομαι
με σιχαίνομαι






και το θέμα είναι ότι εσύ είσαι αυτός που δε φταίει.



στην πραγματικότητα δε σιχαίνομαι εσένα.
τις υπερβολές μου.

_νομίζω βρήκα την κατάλληλη λέξη

εκτεθειμένη.
προς οτιδήποτε και οποιονδήποτε
και πολύ συγκεκριμένα.
συναίσθημα άσχημο
-που δεν αντέχεται-
και κάτι πολύ παραπάνω.
και δε μπορείς να εξαφανίστεις
ούτε βρίσκεις άλλον τρόπο να το αποφύγεις.
ή,ακόμη καλύτερα,να το σταματήσεις.
συνέπεια θα έλεγε κανείς
και ξέρεις πως θα είχε δίκιο.
συνέπεια πράξης σου,κι ας μη το γνώριζες εξ αρχής,
άρα πρέπει να το αντέξεις.
ή απλώς δε γίνεται αλλιώς.




μπορώ.απλά χρειάζομαι λίγο χρόνο κάθε φορά μέχρι να κοιτάξω τον καθρέφτη και να μου πω χαμογελώντας πως όλα είναι τέλεια.

crystalised*

δεν έχω τρομάξει ποτέ σε σιωπή.μόνο τότε που είχες αυτή την έκφραση στο πρόσωπο σου που δεν έχω ξαναδεί.και τότε που σε άκουσα να μου λες "σε μισαγαπώ".









είναι φορές που
νιώθω όπως νιώθεις όταν εγώ κυρώνω και εσύ δε μπορείς να με ζεστάνεις.
νομίζω αυτό φταίει όταν λέω ότι φοβάμαι πως δεν είμαι αρκετά καλή.
ή αντίστροφα.





ίσως πρέπει να σου μιλάω πιο συχνά τελικά γιατί μπορείς να με κάνεις να σκέφτομαι πιο λογικά ή απλώς λιγότερο τρομακτικά.

walking with a ghost*

το θέμα είναι ότι τα δικά μου φαντάσματα και σκέψεις δεν εξαφανίζονται στον ήλιο οπότε,τώρα που είσαι μακριά,και όταν θα είσαι ακόμη πιο μακριά,δε βλέπω κανένα λόγο να συμπαθώ τις ώρες με φως που δε βρίσκω σκοτάδι να κρυφτώ.

_ανάσα μισή,ή καθόλου

είναι ένα συναίσθημα σαν ασφυξία.
όταν λείπεις δεν έχει καθόλου πλάκα όπου κι αν είμαι
είναι ένα συναίσθημα σαν ασφυξία.
άσε που πάλι θα ξημερώσει γρήγορα και το πρωί πάντα είναι χειρότερα και όσο και αν θα σε ψάχνω θα επιμένεις να μην είσαι εδώ τριγύρω
είναι ένα συναίσθημα σαν ασφυξία.
και δε μου αρέσει να σκέφτομαι ότι θα είναι έτσι ούτε μου αρέσει που θα είναι έτσι
είναι ένα συναίσθημα σαν ασφυξία.
άλλωστε το είχες πει και μόνος σου,γελώντας,μια νύχτα που ήμασταν αγκαλιά,πως όταν μου τελειώνει το οξυγόνο απλά σε φιλάω...


...και μετά είναι όλα καλά

χάρτινο τσίρκο*

μην ανησυχείς,τώρα όλα καλά,μετά βλέπουμε.άκου με που σου λέω και
ίσως με ακούσω και εγώ.

2 a.m.*

έχω μια σκέψη και πρέπει να τη νικήσω αυτή τη φόρα.


ξεκινάει από το κεφάλι μου.
συνεχίζει προς το λαιμό μου
και αρχίζω να πνίγομαι.
τώρα κατευθύνεται προς καρδιά
ώσπου φτάνει
τη μολύνει
και μέσα απ'το αίμα μου εξαπλώνεται σε όλο το σώμα.






είναι παντού και η μόνη λύση τώρα πια είναι να βγω έξω από έμενα μέχρι να κρυφτεί μαζί με τις όμοιες της σε κάποιο κομμάτι του εαυτού μου.
συγκεντρώνομαι σε κάτι εκτός μου.








άλλη μια μάχη και πάλι εγώ εξουθενωμένη,να τρέμω ενώ το δέρμα μου καίγεται.

_κάποια πράγματα ποτέ δε θα τα καταλάβω

μειωμένο οξυγόνο
υγρό πρόσωπο
αιχμηρές σκέψεις
και πρόσεχε που πατάς.

αέναοι κύκλοι.

ανόητες καταστάσεις.






λέω να ονομάσουμε αυτό το συναίσθημα άλφα.
ανόητο,ανούσιο,ανεξήγητο,αναπάντεχο,αχρείαστο,απαίσιο.
ναι, νομίζω το όνομα άλφα του ταιριάζει.

αλήθεια,

εσύ μπορείς να κάνεις αυτό το κόλπο που κλείνεις τα μάτια και μόλις τα ανοίγεις ξανά δε βρίσκεσαι εκεί που βρισκόσουν πριν αλλά εκεί που θέλεις να βρισκεσαι;

_σε χρειάζομαι

τρέχω γρήγορα
αλλά όχι αρκετά
και ο εαυτός μου με προφταίνει,
με σταματάει και αρχίζουμε να μαλώνουμε.
με χτυπάει και πονάω.
τον χτυπάω και πονάω.
και συνέχεια μου φωνάζει.






όταν έρχεσαι με πιάνεις απ' το χέρι και μου δείχνεις ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος,πέρα από εμένα, που χτυπάω εμένα.πάντα κάνεις τις φωνές με στο κεφάλι μου να ησυχάζουν.

literary non-fiction*

εσύ με αφήνεις
και εγώ αφήνομαι
και ησυχάζω
αφού με προσέχεις
και με κρατάς
και κρύβομαι σε εσένα
και σε κρατάω
για να μείνεις
και δε φοβάμαι




και όταν φεύγεις είναι πάντα δύσκολα

όνειρο 75

είναι ένας δρόμος
και εγώ που φοβάμαι για πρώτη φορά το σκοτάδι.
ταράζομαι σε κάθε ήχο που δεν είναι αποτέλεσμα δικής μου κίνησης ή επιθυμίας
και προσπαθώ να με πείσω.
"δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι
δεν υπάρχει τίποτα να σε πειράξει".
προσπαθώ
χωρίς να τα καταφέρνω.
διστάζω και είμαι έτοιμη να γυρίσω πίσω
αλλά συνειδητοποιώ ότι όλα είναι μέσα στο κεφάλι μου.
συνεχίζω να προχωράω
και συνεχίζω να φοβάμαι.
φτάνω μέχρι το τέρμα και ανακαλύπτω πως ο δρόμος δεν τελειώνει εδώ
και πως εγώ έχω αρχίσει να τρέμω πια.

ψάχνω το φως.
γυρίζω σπίτι.

cherbourg*

κλείνω τα μάτια μου και σε βλέπω να γελάς.και σκέφτομαι ότι θέλω να μη χρειάζεται να κλείνω τα μάτια μου για να σε βλέπω να γελάς.και ελπίζω.





(είναι κάτι ελάχιστες στιγμές
που φοβάμαι πως δε θα τα καταφέρω.
γιατί ξέρω ότι εσύ μπορείς να φτάσεις εκεί που θες
και από την άλλη εγώ δε ξέρω που μπορώ να φτάσω
μονάχα πως θέλω να σε φτάσω
για να μη σε χάσω.
μετά κλείνω τα μάτια μου)

portrait,levity may call*

-τί σκέφτεσαι?
-δε σκέφτομαι.απλά είμαι αφηρημένη.
-μα δε μπορεί,κάτι σκέφτεσαι.
-σου λέω δε σκέφτομαι τίποτα.απλά κοιτάω τα χρώματα και χάνομαι σε αυτά.
-δε γίνεται να μη σκέφτεσαι τίποτα.
-γίνεται.απλά ξεχνιέμαι.
-και τί νιώθεις?
-αυτό προσπαθώ να μην το σκέφτομαι.

bright spring days...

έλεγαν τα άσπρα γράμματα στο γαλάζιο φόντο πίσω από το τζάμι
και εσύ με κρατούσες στην αγκαλιά σου

where flowers should be*

έβαψαν τον τοίχο.
τα σημάδια που άφησες ακόμη φαίνονται από πίσω.
μόνο που έχασαν το μπλε τους.

(προσπαθώ να με πείσω,αλήθεια,μα μοιάζει μάταιο όσο είσαι μακριά)

_όταν όλα καταρρέουν και εσύ είσαι μαζί μου

αδειάζω
ό,τι φως έχει περισσέψει στα τοιχώματα του εαυτού μου
και το αφήνω έκθετο μπροστά σου
να σε ζεστάνει.

ύστερα σε βλέπω να γίνεσαι ένα με αυτό,
να φωτίζεις τη ζωή μου.

μοναχά όταν φεύγεις
ξαναγεμίζω
αυτή τη φορά όχι μονάχα με φως
αλλά και με τη μαγεία σου.

(w)hole

...είναι το να είμαστε μαζί και να μην μπορούμε να είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο

the cell*

μετά από το "μπουμ!"
ήρθε το "μπαμ", τo "ζντουπ", το "κρακ", το "γντουπ", η κραυγή, μια ρωγμή, ένας λυγμός, άλλος ένας, λίγα δάκρυα, πολλά νεύρα, πόνος, φόβος, πόνος, φόβος... ήρθες και εσύ σε κάποια φάση και τώρα δε ξέρω τι νιώθω -όχι για σένα,για σένα ξέρω- για όλα αυτά τα πριν και για μερικά μέτα που θα έρθουν -όχι αυτά που θα φέρεις- που θα με κάνουν να θέλω να έρθεις και ακόμη περισσότερο θα το έχω ανάγκη..

οι νύχτες είναι όλο και πιο κρύες,ομολογουμένως

_μερικές φορες δεν έχει και πολύ πλάκα

-Καλημέρα σας!Πώς είστε σήμερα?
-Πολύ καλά,ευχαριστώ!
-Και η καρδιά σας?Ακόμη χτυπάει το ίδιο δυνατά?
-Α,οχι.Κουράστηκε και αποφασίσαμε να πάψει να χτυπάει.
-Α,μα αυτό πρέπει να είναι εξαιρετικό,έτσι δεν είναι?
-Πράγματι.Τώρα τα βράδια,όταν θα πέφτω για ύπνο,δε θα τρομάζω από τους δυνατούς παλμούς της.

into you*

...νιώθεις κι εσύ το οξυγόνο να λιγοστεύει ή είναι ιδέα μου?

_που είσαι;

προσπαθώ να με κουράσω αρκετά ώστε να μην έχω άλλες αντοχές και να μπορέσω να κοιμηθώ πιο εύκολα






θα θελα να ήσουν εδώ,είναι αλήθεια
αλλά μερικές φορές καταφέρνω να κρατάω την αναπνοή μου και να μη σκέφτομαι απολύτως τίποτα και τότε δε με νοιάζει
ή απλά δε το σκέφτομαι





ήταν και αυτή μια από τις μέρες που νιώθω πως δεν αντέχω τον εαυτό μου
και αυτή τη στιγμή το νιώθω πιο έντονα











τώρα λέω να ξεχαστώ πάλι για λίγο
ή καλύτερα για όσο αντέξω
ξύπνια

sine wave*

-άκουσα πως τις τελευταίες μέρες δυσκολεύεσαι να ανασάνεις.
-ναι,και εγώ το άκουσα.
-...και;
-ε,ξέρεις τώρα,δεν πρέπει να πιστεύουμε όλα όσα ακούμε..
-και αυτό;πρέπει να το πιστέψω;
-είδα ένα περίεργο όνειρο...
-θα μου απαντήσεις;
-...αλλά ήταν ένα ακόμη όνειρο οπότε μην ανησυχείς.

αλήθεια,

εσένα η λύπη σου τι χρώμα έχει όταν τα πάντα γύρω σου είναι χαρούμενα;
και όταν όλα πεθαίνουν πώς προστατεύεις το χαμόγελο σου;

the bitter*

χρειάζομαι μια θάλασσα
να με ξεπλύνει.

βασικά τη θάλασσα..







δεν έχω λέξεις να (σου) δώσω.






κουράστηκα

να σε αποχωρίζομαι
συνέχεια.







μου λείπεις.

εσύ
η μουσική σου
εμείς.

όσο φαντάζεσαι
και κάτι πολύ παραπάνω.











η σχεση μου με το χρόνο χειροτερεύει και παει.

...


κρύο..
και είναι μόλις Κυριακή...

ονειρο 33

κλείνω τα μάτια μου και αρχίζω να πέφτω.
είμαι στον ουρανό.κοιτάζω κάτω μα δε βλέπω πουθενά γη να προσκρούσω.αν συνεχίσω έτσι θα πέφτω για πάντα.
κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι μια θάλασσα.σε παίρνω μαζί μου και όταν ανοίγω πάλι τα μάτια βρισκόμαστε εκεί,αγκαλιά,ξαπλωμένοι στην ακτή και είναι απόγευμα.μου χαϊδεύεις τα μαλλιά,σε φιλάω κάτω από τα μάτια και ήρεμη ξανακλείνω τα δικά μου.
μα όταν τα ανοίγω πάλι έχεις χαθεί.είμαι σε ένα δάσος γεμάτο από ψηλά δεντρα.δε μπορώ να δω τον ουρανό αλλά καταλαβαίνω πως είναι νύχτα.σηκώνομαι αργά.αρχίζω να σκαρφαλώνω σε ένα από τα δέντρα ώσπου αντικρίζω τον ουρανό και μαγεύομαι από το φως το φεγγαριού.κλείνω τα μάτια για να σε δω πιο καθαρά.
τώρα είμαι σε ένα μεγάλο σπίτι.μοιάζει εγκαταληλημένο.κάτι μου θυμίζει.ανεβαίνω μια στριφογυριστή σκάλα.στο τέρμα της υπάρχει ένα δωμάτιο με ένα κρεβάτι μόνο.πάνω στο κρεβάτι μια παλιά κορνίζα.μόλις βλέπω το περιεχόμενο της,από φόβο πλέον,αντανακλαστικά,κλείνω τα μάτια μου.
την επόμενη φορά που τα ανοίγω βρίσκομαι στο δρόμο μιας άδειας πόλης.βρέχει και είμαι μούσκεμα.ακολουθώ ένα θολό φως και αναρωτιέμαι που να καταλήγει.περνάνε μερικά λεπτά και σε μια στροφή βρίσκω εσένα να κρατάς μια κλεψύδρα και να κοιτάς τον τελευταίο κόκκο άμμου που πέφτει.σηκώνεις το βλέμμα,μου χαμογελάς και λες "πάντα στην ώρα σου".με πιάνεις από το χέρι και μετά...

πετάγομαι όρθια.βρίσκομαι στο κρεβάτι μου.είμαι ιδρωμένη και ελαφρώς ζαλισμένη.κοιτάω δίπλα μου.λείπεις.κοιτάω το ρολόι.σε λίγο ξημερώνει.

glass slipper*

"it's exhausting to keep smiling when your toes are bleeding on the floor"

όνειρο 88

η πόλη άδεια.
εσύ και γω,ξαπλωμένοι στην αρχή μιας κατηφόρας,ανάσκελα,ο ένας να ακουμπάει στον ώμο του άλλου,να κοιτάμε τον ουρανό.
υπάρχει μια αίσθηση πορτοκαλί τριγύρω.

ένα ξαφνικό αεράκι κάνει τα φύλλα του δέντρου να χορεύουν.
σηκώνεσαι,απότομα.
με κοιτάς.
έχεις αυτό το ύφος που έχεις πάντα όταν σκέφτεσαι κάτι...ύποπτο.
εγώ απορημένη,σηκώνομαι.
χαμογελάς,πονηρά.
χαμογελάω και εγώ.
μου δίνεις το χέρι σου.
ακουμπάω το δικό μου στην παλάμη σου.
χωρίς δισταγμό.
ψιθυρίζεις, "έτοιμη;"
γνέφω καταφατικά.
και πάλι χωρίς δισταγμό.

αρχίζουμε να τρέχουμε στην απότομη κατηφόρα.

η κατηφόρα γίνεται όλο και πιο απότομη.
εσύ με κρατάς όλο και πιο σφιχτά.
τρέχουμε όλο και πιο γρήγορα.
σύντομα ξεσπάμε σε γέλια.
και συνεχίζουμε να τρέχουμε.
νιώθω ελεύθερη.
και νιώθω πως νιώθεις και εσύ το ίδιο ελεύθερος.

η κατηφόρα μοιάζει να μη σταματάει πουθενά.
ούτε εμείς σταματάμε.
σε κοιτάζω περιμένοντας να με κοιτάξεις και εσύ.
μόλις το βλέμμα σου συναντάει το δικό μου σου φωνάζω
-πόσο ακόμη;
-μέχρι το τέλος!

there there*

το μακριά από εσένα είναι το χειρότερο μέρος που έχω βρεθεί...


είναι απέραντο και χαοτικό.
κάνει τα μάτια μου να πονάνε και να κοκκινίζουν.
σιχαίνομαι τον τρόπο που περνάει ο χρόνος εκεί.
και έχει πάντα κρύο.

suffering*

το δύσκολο μέρος είναι η επόμενη νύχτα.. 
πάντα.. 
και η επόμενη μέρα..

το κρύο δωμάτιο

-χωρίς εσένα αλήθεια είναι κρύο-

η μουσική

-να καλύπτει τη σιωπή που δε γεμίζει η ανάσα σου-

η βροχή

-που δε μπορώ να χαζεύω όπως από το παράθυρο σου,ενώ εσύ κοιμάσαι-

τα άσχημα όνειρα

-εμφανίζονται ευκολότερα όταν είσαι μακριά-

το πρωινό ξύπνημα

-το ξυπνητήρι δε με καλημερίζει τόσο άμορφα όσο η φωνή σου-

εγώ

-και εσύ κάπου αλλού,σε κάποιο άλλο δωμάτιο,σε κάποιο άλλο σπίτι-

 
-αλλά στον ίδιο κόσμο

το δικό μας..-

(ακόμη και τότε 

 σε νιώθω ..

 σε ακούω ..

αλλά δε μπορώ να σε αγγίζω)

all is good*

μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς με αντέχεις,αν με αντέχεις,ενώ δεν με αντέχει ούτε ο ίδιος μου ο εαυτός...

-τις νύχτες μου λείπεις ακόμη περισσότερο τελικά

big jet plane*

η αλήθεια είναι πως με ενοχλεί που μπορείς και με αμφισβητείς έτσι εύκολα αλλά είμαι και γω αδέξια στο να δείχνω τι νιώθω οπότε φαντάζομαι έχεις κάθε δικαίωμα να το κάνεις και δε σε αδικώ και πολύ τελικά..και δε μ'αρέσει να λείπω,πόσο μάλλον να λείπω όταν με χρειάζεσαι..και δε με νοιάζει που φοβάσαι,ή που φοβήθηκες,ή οτιδήποτε,μονάχα που δεν ήμουν εκεί..






(να σ'αγγίζω και να τραβιέσαι..
να μ'αγγίζεις και να μη σε νιώθω..
αυτά με τρόμαξαν..
αυτά φοβάμαι περισσότερο από όλα..)





σ'αγαπάω
(και αυτό δεν αλλάζει πολύ εύκολα)
σε χρειάζομαι
(ούτε αυτό αλλάζει εύκολα)

-και εσύ ξέρεις που να με βρεις

fix the sky a little*

είναι κάτι φορές που μακριά σου νιώθω μετέωρη και ανισόρροπη
αλλά πότε δεν τα πήγαινα καλά με την ισορροπία οπότε γιατί να το κάνω τώρα;

χθες το βράδυ δε μπορούσα να κοιμηθώ.
μετά απλά φοβόμουν.

όταν ξημερώνει γρήγορα κουράζομαι ξέρεις

επιτέλους..


ήρθες
και ανέσαινες βαριά,όπως πάντα
και εγώ με δυσκολία,όπως πάντα..

αφήνομαι στα χέρια σου
και εσύ κρατιέσαι από εμένα.
με σφίγγεις
αλλά δε με νοιάζει
δεν ασφυκτιώ ποτέ στην αγκαλιά σου άλλωστε.

-συγνώμη για όλες τις φορές που σταμάτησα να σου μιλάω..
δεν το κάνω επίτηδες..

you're the one that i want*

(έχει πλάκα όταν σκέφτομαι κάτι και σκέφτεσαι και εσύ το ίδιο αλλά δε ξέρεις ότι το σκέφτομαι και εγώ και μετά εσύ λες κάτι σχετικό με αυτό και εγώ απλά χαμογελάω)



ε,ξέρεις τι συμβαίνει τώρα;
εσύ μου λείπεις
και εγώ δε ξέρω τι να κάνω
και δε με παίρνει ο ύπνος
όπως τα περισσότερα βράδια
και το πρωί πάλι θα νυστάζω..
και δε θέλω να ρθει το πρωί
μονάχα εσύ θέλω να έρθεις..
αλλά μάλλον δε θα το κάνεις
-όχι απόψε-
και εγώ απλά θα προσπαθήσω να κοιμηθώ
και κάποια στιγμή θα τα καταφέρω
αλλά πάλι θα ξημερώσει γρήγορα
και θα πρέπει να σηκωθώ
και πάλι θα θέλω να έρθεις
αλλά πάλι θα πρέπει να περιμένω..
και οι ώρες θα περνάνε εκνευριστικά αργά
και τρομερά κουραστικά
αλλά ευτυχώς υπάρχει μουσική
και ευτυχώς μπορώ να σου μιλάω
και να ξέρω ότι με ακούς
έστω και λίγο
και ας είσαι μακρυά..




(πάλι ξέχασα να σου πω ότι είσαι πανέμορφος)

summer*

θάλασσα,γέλια,ήλιος,μου κρατάς το χέρι,μουσική,παρέα,φωτογραφίες,διακοπές,αρχίζεις να με γαργαλάς,αστέρια,ζεστός αέρας,ύπνος,ξυπνάω στην αγκαλιά σου,ποδήλατο,supermarket,ηρεμία,επιστρέφεις σπίτι και με βρίσκεις να ζωγραφίζω στο δωμάτιο,με φιλάς στο λαιμό,τα χέρια μου γεμάτα χρώματα,μαξιλαροπόλεμος,βόλτες,το χαμόγελο σου,δέντρα από πλαστελίνη,μαζί,δαχτυλομπογιές,ελεύθερος χρόνος
μόνο ελεύθερος χρόνος

δε φοβάμαι άλλο πια





..πάλι δε μπορώ να σταματήσω να ονειρεύομαι

revelate*

σε σκέφτομαι,
σε ψάχνω,
σε θέλω,
σε αγαπάω.

καληνύχτα.

(θέλω μια μέρα να πάμε στη θάλασσα μαζί,να βουτάμε στο νερό μαζί,να περπατάμε ξυπόλυτοι στην ακτή μαζί,να δούμε το ηλιοβασίλεμα από εκεί μαζί,να κοιμηθούμε στην άμμο κάτω από τα αστέρια μαζί)

christmas song*

...απλά δεν ήθελα να ήταν ακριβώς έτσι


(είναι και αυτός ο πονοκέφαλος
είναι και που ήδη μου λείπεις
είναι και που δεν τα πάω και τόσο καλά με το χρόνο
είναι και κάτι σκέψεις
είναι και που τα περίμενα με τόση λαχτάρα
είναι και κάτι άλλο που δε μπορώ να θυμηθώ)





-και πάλι,χαίρομαι που μπορώ να μοιράζομαι μαζί σου την όποια καθημερινότητα