Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

γλυκό του κουταλιού*


βλέμματα ανάλαφρα
μην παρεξηγηθούμε
πάλι.


όλο μου το είναι
συγκεντρωμένο στις παλάμες.
το σώμα μου
ένα σύνολο από πεθαμένες αναμνήσεις και επιθυμίες.
αν δεν υπήρχαν τα χέρια μου τώρα
δε θα υπήρχα ούτε εγώ.
είναι εκείνα που
σπρώχνουν τα πόδια μου για να με φέρουν σπίτι
με σκεπάζουν για να μην κρυώνω
χαϊδεύουν τα μαλλιά μου για να κοιμηθώ πιο εύκολα
τινάζονται μες τη νύχτα για να διώξουν τους εφιάλτες.



τα χέρια μου ψάχνουν ξένο σώμα
να εναποθέσουν το βάρος της ευθύνης που φέρουν.



τα χέρια μου ψάχνουν κι εσένα.
σου γράφουν μεθυσμένα γράμματα
-που ποτέ δε θα σου στείλω-
μέχρι να κουραστούν
και να πέσουν μαζί μου για ύπνο.

για αυτό το κρεβάτι μου περιτριγυρίζεται μονίμως από χαρτιά.

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

penultimo*


κάθε μέρα
μια καινούρια
πληγή
στα δάχτυλα
κυρίως
και πόνος
στην καρδιά
βαθιά
να μην μπορείς
να ανασάνεις.


νιώθω να πεθαίνω.


αναρωτιέμαι
αν
αναρωτιέσαι
γιατί
απομακρύνομαι.
γενικά
δεν
απλά
μένω στάσιμη
όντας ασταθής
μην τυχόν
τύχει
και πέσω
και πονέσω
από την πτώση
από το κενό
στην άβυσσο.




έτσι κι αλλιώς
δε θα μπορούσες
να αντέξεις
τα σκοτάδια μου.



Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

_αυτό είναι για εσένα, όπως και εγώ


όταν γυρνάω σπίτι
όταν μου ανοίγεις πριν καν προλάβω να βάλω το κλειδί στην πόρτα
όταν θέλω να βάλω τα κλάματα
όταν δε θέλω να κοιμηθώ μόνη
όταν είσαι εκεί
όταν μες τη ζάλη μας γράφουμε η μία δίπλα στην άλλη
όταν απογοητεύομαι
όταν με αγκαλιάζεις ξαφνικά
όταν ξυπνάω και είσαι λίγα βήματα μακριά
όταν σε φροντίζω
όταν βγαίνουμε στις δύο το πρωί
όταν περπατάμε δίπλα στη θάλασσα
όταν μας πιάνουν οι θεατρινισμοί
ή οι παρακρούσεις
ή τα ψυχολογικά μας



τότε καταλαβαίνω
και εγώ
ότι είσαι το αγαπημένο μου άτομο.


χαρού ρε!