κλείνω τα μάτια μου και αρχίζω να πέφτω.
είμαι στον ουρανό.κοιτάζω κάτω μα δε βλέπω πουθενά γη να προσκρούσω.αν συνεχίσω έτσι θα πέφτω για πάντα.
κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι μια θάλασσα.σε παίρνω μαζί μου και όταν ανοίγω πάλι τα μάτια βρισκόμαστε εκεί,αγκαλιά,ξαπλωμένοι στην ακτή και είναι απόγευμα.μου χαϊδεύεις τα μαλλιά,σε φιλάω κάτω από τα μάτια και ήρεμη ξανακλείνω τα δικά μου.
μα όταν τα ανοίγω πάλι έχεις χαθεί.είμαι σε ένα δάσος γεμάτο από ψηλά δεντρα.δε μπορώ να δω τον ουρανό αλλά καταλαβαίνω πως είναι νύχτα.σηκώνομαι αργά.αρχίζω να σκαρφαλώνω σε ένα από τα δέντρα ώσπου αντικρίζω τον ουρανό και μαγεύομαι από το φως το φεγγαριού.κλείνω τα μάτια για να σε δω πιο καθαρά.
τώρα είμαι σε ένα μεγάλο σπίτι.μοιάζει εγκαταληλημένο.κάτι μου θυμίζει.ανεβαίνω μια στριφογυριστή σκάλα.στο τέρμα της υπάρχει ένα δωμάτιο με ένα κρεβάτι μόνο.πάνω στο κρεβάτι μια παλιά κορνίζα.μόλις βλέπω το περιεχόμενο της,από φόβο πλέον,αντανακλαστικά,κλείνω τα μάτια μου.
την επόμενη φορά που τα ανοίγω βρίσκομαι στο δρόμο μιας άδειας πόλης.βρέχει και είμαι μούσκεμα.ακολουθώ ένα θολό φως και αναρωτιέμαι που να καταλήγει.περνάνε μερικά λεπτά και σε μια στροφή βρίσκω εσένα να κρατάς μια κλεψύδρα και να κοιτάς τον τελευταίο κόκκο άμμου που πέφτει.σηκώνεις το βλέμμα,μου χαμογελάς και λες "πάντα στην ώρα σου".με πιάνεις από το χέρι και μετά...
πετάγομαι όρθια.βρίσκομαι στο κρεβάτι μου.είμαι ιδρωμένη και ελαφρώς ζαλισμένη.κοιτάω δίπλα μου.λείπεις.κοιτάω το ρολόι.σε λίγο ξημερώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου