Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

_το κίτρινο στο γκρι ή αλλιώς τα πράγματα που δε θες να τελειώσουν



είναι περίεργο το πόσο οικεία νιώθεις σε κάποια μέρη.

(στην ταράτσα ενός σπιτιού
ή
στο βαγόνι ενός τρένου
ή
στην αγκαλιά ενός αγνώστου)



αν θες να με συναντήσεις
και να μάθεις ποια πραγματικά είμαι
απλά κλείσε τα μάτια σου.


έχω μάθει στο περίπου
και δεν αντέχω στο πολύ.
τα βράδια τρομάζω
μα σιχαίνομαι τα πρωινά.
οι σκέψεις μου ακονίζουν τα δόντια τους
κι ύστερα τα μπήγουν στο λαιμό μου.
οι φόβοι μου χορεύουν γύρω μου ενώ κοιμάμαι
και το χαιρέκακο γέλιο τους με ξυπνάει απότομα.
το μπλε είναι το αγαπημένο μου χρώμα
μα το μαύρο είναι που συναντάω συνέχεια.
έχω ένα κόμπο στο στομάχι
και ανασαίνω με δυσκολία.
το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω είναι η αγκαλιά μου
και ένα χάδι.
όταν σε κοιτάζω στα μάτια
νιώθω πως πεθαίνω.


ποτέ μου δε θα καταφέρω
να εκφράσω όσα θέλω.



μόλις ανοίξεις την πόρτα θα τελειώσουν όλα.



Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

p.m.m.d. 2*

σε ξέχασα.
όχι με τον τρόπο που με ξέχασες εσύ
μα δε μπορώ να θυμηθώ το πρόσωπο σου.
θυμάμαι τα μάτια σου
τα χέρια σου
τα χείλη
και το χαμόγελο σου.
μα τα θυμάμαι μεμονωμένα
και έτσι δε μπορώ να φέρω τη μορφή σου στο μυαλό μου.

σε έψαξα.
με όποιον τρόπο κατάφερα να σκεφτώ.
μα δε σε βρήκα.


βρες με εσύ
-σε παρακαλώ-
όπως μου είπες ότι θα κάνεις
γιατί είναι μέρες που τριγυρνάω
χαμένη
και κουράστηκα.