dreams*

αυτή η πόλη
που τόσο αγαπώ
κι όμως με διώχνει
πάλι.
ό,τι βρήκα εδώ να αγαπήσω
δεν ανήκει πια εδώ
κι ό,τι ανήκει εδώ
δε με αφήνει να το αγαπήσω.
φεύγω λοιπόν
με μια πίκρα
αντίστοιχη της αφίξεως μου.
κι ελπίζω στα μεγαλεία
που δεν έζησα ποτέ ακόμη.


η τελευταία νύχτα μπορώ να πω
ήταν αντπροσωπευτικότατη.

_κι εγώ όλο πέφτω πέφτω πέφτω

-ας είμαστε αντιφατικοί, όπως η ζωή.
την κοίταζα ελαφρώς σαστισμένη. τελευταία όλο κάτι τέτοια αλλόκοτα λέει
ενώ είμαι σίγουρη ότι αυτά που σκέφτεται είναι ακόμη πιο αλλόκοτα.
-ρε ξέρεις τι; τον τελευταίο καιρό βιώνω την πραγματικότητα με έναν τρόπο περίεργο
σαν να είμαι μονίμως σε κάποιο όνειρο. σαν ψευδαίσθηση.
βέβαια θα μου πεις 
λέξεις όπως πραγματικότητα ή όνειρο είναι από μόνες τους περίεργες 
οπότε δεν έχει νόημα.
εγώ δεν είχα σκοπό να της πω τίποτα. θα συνέχιζα να την κοιτάζω, εκείνη θα νόμιζε ότι έχω προβληματιστεί από τα λόγια της ώσπου κάποια στιγμή θα έφευγε από το δωμάτιο και θα έμοιαζε λες και δεν ήταν ποτέ εκεί.


το λόγια της δε μπορούν να με αγγίξουν.
νομίζω φταίει που τίποτα δε με αγγίζει πια.
δέρμα ανέγγιχτο, παγωμένο.


-θες να κοιμηθούμε μαζί απόψε;
θέλω, αλλά η φυσική μας απόσταση δε μας το επιτρέπει.
-έλα πες, θες;


τα λόγια μου δεν μπορούν να σε αγγίξουν
αλλά και να μπορούσαν, είμαι σίγουρη ότι δεν έχεις ανάγκη από λόγια.
γι' αυτό μιλάς τόσο σπάνια.




τελευταία βιώνω την πραγματικότητα με έναν τρόπο αντιφατικό.
σε κάθε βήμα όλα αλλάζουν μορφή και νόημα.
περίπου.

slow hands*

είσαι
χάδια ατελείωτα ταξίδια δαχτύλων
σε δέρμα απαλό καλυμμένο με ρούχα ζεστά
ή και χωρίς.
είσαι
το γάλα στον καφέ μου που ποτέ δεν έβαζα.
είσαι
επίμονα βλέμματα και μάτια γελαστά
ίσως τα πιο γελαστά που μπορώ να σκεφτώ.
είσαι
οι κατά λάθος συνειρμοί μου.
είσαι
τα κόκκινα φώτα στα σκοτεινά μαγαζιά που τυχαίνει να βρίσκομαι.
είσαι καμπύλες
και εγώ λατρεύω τις καμπύλες
αφού θυμίζουν θάλασσα
και εγώ λατρεύω να βουτάω στη θάλασσα
όπως άλλωστε και στο λαιμό σου
ή ανάμεσα στα χέρια σου.

_αυτή η σιχαμένη λέξη από έψιλον

θέλω να σε δαγκώσω
τώρα
σημαίνει θέλω να σε δω να στάζεις αίμα
τώρα.
αλλά η απόσταση σου σε προστατεύει
πάλι
και εμένα με γαμάει
πάλι.


πάλη
σωμάτων δύο
σε κρεβάτι
που δεν έχουν τίποτα κοινό
πέρα από δυο δαγκωματιές
στο σβέρκο
και τα στραβά τους δόντια.

μετά από αυτό βέβαια
θα βρουν κι άλλες πληγές
να μετρήσουν κοινές.
αλλά αυτό που θα διαφέρει
πάντα
είναι ο χρόνος επούλωσης.



ο χρόνος θα δείξει τον νικητή.

too raging to cheers*

"φίλε ξέρεις κάτι;"
εκείνος όμως δεν ήξερε.



σηκώνομαι ένα πρωί
και βρίσκω τα κομμάτια ενός ανθρώπου στο σαλόνι.
βοήθησε μας να τα βάλουμε στη θέση τους
λέει μια φωνή.

-η απόλυτη παράνοια-

δεν είναι ότι δεν ήθελα
είναι που ήξερα ότι δε μπορώ.
χρόνια παλεύω με τα δικά μου κομμάτια
και τίποτα.




κόσμος καθημερινά πηγαινοέρχετε
και εγώ δεν τους χαρίζω ούτε ένα
ψεύτικο χαμόγελο.
κοιτάζω οπουδήποτε αλλού
εκτός από τα μάτια.
μαζί με εσένα
καταστρέφονται αυτά που αγαπώ.




όλοι στο σπίτι τώρα
έχουμε από έναν
-τουλάχιστον-
καλό λόγο να
ξυπνάμε με αναφιλητά
και κομμένη ανάσα
τα βράδια.

_η ζωημουσανταινια.

ευχαριστώ

για τα πυροτεχνήματα

και τα δυνατά χαμόγελα.

mr bonnet, i think i'm dead*

με τα χέρια μου σχηματίζω
γραμμές στον αέρα.
μια γραμμή εδώ
μια γραμμή εκεί.
οι γραμμές που σε αποτελούν.
καλοσχηματισμένες καμπύλες
συνθέτουν το ωραιότερο αποτέλεσμα.
μια μεγάλη καμπύλη για τη σπονδυλική σου στήλη
και δυο μικρότερες
μια δεξιά και μια αριστερά.
η αγαπημένη μου είναι αυτή των χειλιών σου
όταν χαμογελάς ή όταν κοιμάσαι.


δε ξέρω πως λέγεται αυτό που νιώθω για σένα.
ξέρω μόνο ότι μου αρέσει να σε κοιτάω
και να κοιμάμαι μαζί σου.
και ότι βράδια σαν κι αυτό
(θα) μου λείπεις ανέλπιδα.


έχω τόσα να σου πω
και καταλήγω να μη λέω τίποτα.
οι λέξεις και οι σκέψεις μου
δε μπορούν να σε φτάσουν.



άλλοι κάνουν αυτά που νιώθουν μουσική
εγώ τα κάνω κινήσεις
και λέξεις που ποτέ δε θα μάθεις.

_η ψυχή μου αρρώστησε κι ύστερα πέθανε

βουτάω γυμνή στη μοναξιά μου
και νιώθω το είναι μου να παγώνει.
το αίμα προσπαθεί να δραπετεύσει
μα
το δέρμα αρνείται να διαχωριστεί
και
γεμίζω σημάδια μπλαβά.
τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σώμα μου
αφού άλλο σώμα δεν υπάρχει εδώ να με ζεστάνει.
καμία βελτίωση.

κλείνω τα μάτια
και αφήνομαι στο κρύο.

_αυτόματα, γιατί δεν γίνεται αλλιώς

πρέπει κάτι να γράψω
πρέπει κάτι να κάψω
θα κάψω εμένα
θα κάψω τις σκέψεις που με καίνε
δεν έχω κι εσένα εδώ να με σκουντάς
όταν βλέπεις το βλέμμα μου το σκαλωμένο
να λες σταμάτα τις σκέψεις τις σκάρτες
ασ' τες, βρες άλλες
βρες εμένα
αν έμενα θα ήταν αλλιώς, ίσως
τα αντίο που δεν ειπώθηκαν
τα αντίο τα μισώ, δεν τα πιστεύω
ούτε τα δεθαμεξαναδεισποτέ πιστεύω
μισώ και τις αποστάσεις που μετριούνται σε παγωμένα δευτερόλεπτα
μισώ και αυτό το ένα το παρενθετικό
όταν δεν εμφανίζεται
μισό
μισό εγώ εδώ
μισό εγώ εκεί
κι εσύ εκεί
αλλά που θα σε βρω εγώ δεν ξέρω
ξερό
ξερό πρωινό
ξερό καλημέρα
ξερός λαιμός από το χθεσινό μεθύσι

αφυδατώθηκα.

αν δεν
και αν θα.
να μην όμως
γιατί θα τρομάξεις
ή εσύ ή εγώ
δεν θυμάμαι.

dirge*

άδεια πόλη.
άσχημη πόλη.
όμορφες αναμνήσεις
στην άσχημη πόλη
την ομορφαίνουν
τόσο
όσο χρειάζεται
για να μη τη σιχαθώ.

άδεια κρεβάτια.
κενές αγκαλιές.
σεντόνια με αδιάφορο άρωμα
αφού το δικό σου είναι από καιρό χαμένο.

το σπίτι γεμάτο
αλλά με λάθος άτομα.
το σπίτι χάνει τον κτητικό προσδιορισμό του.



ημιτελείς σκέψεις.
η συνέχεια τους στο επόμενο σου όνειρο.
κοιμάμαι από νωρίς
μήπως περάσουν πιο γρήγορα οι ώρες.
ωστόσο
ο χρόνος είναι καλύτερο να σταματήσει σε ώρα βραδινή.
στις τρεις κατά προτίμηση.

γλυκό του κουταλιού*

βλέμματα ανάλαφρα
μην παρεξηγηθούμε
πάλι.


όλο μου το είναι
συγκεντρωμένο στις παλάμες.
το σώμα μου
ένα σύνολο από πεθαμένες αναμνήσεις και επιθυμίες.
αν δεν υπήρχαν τα χέρια μου τώρα
δε θα υπήρχα ούτε εγώ.
είναι εκείνα που
σπρώχνουν τα πόδια μου για να με φέρουν σπίτι
με σκεπάζουν για να μην κρυώνω
χαϊδεύουν τα μαλλιά μου για να κοιμηθώ πιο εύκολα
τινάζονται μες τη νύχτα για να διώξουν τους εφιάλτες.



τα χέρια μου ψάχνουν ξένο σώμα
να εναποθέσουν το βάρος της ευθύνης που φέρουν.



τα χέρια μου ψάχνουν κι εσένα.
σου γράφουν μεθυσμένα γράμματα
-που ποτέ δε θα σου στείλω-
μέχρι να κουραστούν
και να πέσουν μαζί μου για ύπνο.

για αυτό το κρεβάτι μου περιτριγυρίζεται μονίμως από χαρτιά.

penultimo*

κάθε μέρα

μια καινούρια
πληγή

στα δάχτυλα
κυρίως

και πόνος

στην καρδιά

βαθιά

να μην μπορείς
να ανασάνεις.

νιώθω να πεθαίνω.


αναρωτιέμαι
αν
αναρωτιέσαι
γιατί
απομακρύνομαι.
γενικά
δεν
απλά
μένω στάσιμη
όντας ασταθής
μην τυχόν
τύχει
και πέσω
και πονέσω
από την πτώση
από το κενό
στην άβυσσο.




έτσι κι αλλιώς
δε θα μπορούσες
να αντέξεις
τα σκοτάδια μου.

_αυτό είναι για εσένα, όπως και εγώ

όταν γυρνάω σπίτι
όταν μου ανοίγεις πριν καν προλάβω να βάλω το κλειδί στην πόρτα
όταν θέλω να βάλω τα κλάματα
όταν δε θέλω να κοιμηθώ μόνη
όταν είσαι εκεί
όταν μες τη ζάλη μας γράφουμε η μία δίπλα στην άλλη
όταν απογοητεύομαι
όταν με αγκαλιάζεις ξαφνικά
όταν ξυπνάω και είσαι λίγα βήματα μακριά
όταν σε φροντίζω
όταν βγαίνουμε στις δύο το πρωί
όταν περπατάμε δίπλα στη θάλασσα
όταν μας πιάνουν οι θεατρινισμοί
ή οι παρακρούσεις
ή τα ψυχολογικά μας



τότε καταλαβαίνω
και εγώ
ότι είσαι το αγαπημένο μου άτομο.


χαρού ρε!

redrum*

η πείνα μου για κάτι συναρπαστικό
μεγαλώνει με ταχυτάτους ρυθμούς.
η νύχτα όμως παραμένει βουβή
και κάπως έτσι ξεκινάει η παράνοια.

το δωμάτιο είναι κάπως ασθενικό, δε νομίζεις;

το λευκό φως μου θυμίζει ιατρείο.

το κεφάλι μου θυμίζει ψυχιατρείο.

οι σκέψεις μου είναι εκεί εγκλωβισμένες

άλλες θλιμμένες, άλλες τρελές, άλλες διπολικές.

οι σκέψεις μου ουρλιάζουν το όνομα σου

και μου θυμίζουν τη μορφή σου.

τα μάτια,τα μαλλιά, τα χέρια και το λαιμό σου.

ο λαιμός σου είναι ο αγαπημένος τους.

ο λεπτός σου λαιμός θα ταίριαζε στα χέρια μου.

τα παγωμένα μου χέρια θα ταίριαζαν στο λαιμό σου.

τα μπλε μου νύχια θα ταίριαζαν στο λαιμό σου.

οι βαθιές πληγές θα ταίριαζαν στα μπλε μου νύχια.

τίποτα δεν είναι όπως νομίζεις,

_κάτι τελευταίο

εγώ είμαι μπλε.
όχι.
εγώ είμαι κόκκινη.
εγώ θέλω να είμαι μπλε μα είμαι κόκκινη.
εγώ θέλω να είμαι μπλε γενικά
αλλά τώρα θέλω να είμαι πράσινη.
όχι όμως το πράσινο εκείνο που νομίζεις
ένα άλλο
προς το λάδι
που ακούγεται χάλια αλλά δεν είναι και τόσο άσχημο.
το πράσινο από τα παπούτσια ή την τσάντα σου.
εσύ είσαι πράσινος.
όχι.
πράσινος ήταν κάποιος που σχεδόν δεν υπάρχει πια.
εσύ είσαι πράσινος περίπου.
εγώ είμαι κόκκινη και εσύ πράσινος.
χρώματα συμπληρωματικά
σύμφωνα με τους φίλους μας τους ζωγράφους.
μπα,βλακείες λένε.
ίσως πάλι εγώ να είμαι άχρωμη.
όχι.
ίσως να είμαι διάφανη
και έτσι να έχω άλλο χρώμα κάθε φορά.
εγώ για μένα είμαι διάφανη και αλλάζω χρώμα.
το θέμα είναι για σένα τι χρώμα είμαι.

από αύριο θα σταματήσω να μιλάω και να γράφω για σένα

_ετεροχρονισμένα

παρανοώ
ή καλύτερα κάνω
πως παρανοώ.
δεν ξέρω πως
νιώθω για σένα.
δεν ξέρω πόσο
νιώθω για σένα.

την τελευταία φορά δεν ήθελα να σε δω
τελευταία φορά τώρα και θέλω να σε δω.

είσαι ο άνθρωπος που δεν πρέπει κανείς να μπλέξει
και ιδίως εγώ.
και εγώ μπλέκω μαζί σου
και μπλέκονται τα πράγματα
και μπλέκονται οι σκέψεις μου
και μέσα μου ανεμοστρόβιλοι.

πολλά πρόσωπα και πολλές ερμηνείες
ή ένα πρόσωπο και πολλές ερμηνείες
ή καλύτερα ένα πρόσωπο και καμία ερμηνεία
και σίγουρα ένα απρόσωπο με τη δική σου ερμηνεία.

paradise circus*

τώρα που
ξημερώνει
η πρώτη μέρα
όλα σκοτεινιάζουν
-μέσα μου-
αντί να φωτίζουν.
η μέρα
δεν μου ταιριάζει
σήμερα.
θα κλείσω τα παντζούρια
θα κρυφτώ κάτω από τα σκεπάσματα
και θα πέσω σε ύπνο βαθύ.
θα ξυπνήσω
λίγο πριν το τέλος
αυτής της πρώτης μέρας
για να τη δω να χάνεται μια για πάντα.
στον ήλιο που δύει
θα βρω το ξεχασμένο μου χαμόγελο
και όλα θα είναι καλύτερα.
θα δεις.