"φίλε ξέρεις κάτι;"
εκείνος όμως δεν ήξερε.
σηκώνομαι ένα πρωί
και βρίσκω τα κομμάτια ενός ανθρώπου στο σαλόνι.
βοήθησε μας να τα βάλουμε στη θέση τους
λέει μια φωνή.
-η απόλυτη παράνοια-
δεν είναι ότι δεν ήθελα
είναι που ήξερα ότι δε μπορώ.
χρόνια παλεύω με τα δικά μου κομμάτια
και τίποτα.
κόσμος καθημερινά πηγαινοέρχετε
και εγώ δεν τους χαρίζω ούτε ένα
ψεύτικο χαμόγελο.
κοιτάζω οπουδήποτε αλλού
εκτός από τα μάτια.
μαζί με εσένα
καταστρέφονται αυτά που αγαπώ.
όλοι στο σπίτι τώρα
έχουμε από έναν
-τουλάχιστον-
καλό λόγο να
ξυπνάμε με αναφιλητά
και κομμένη ανάσα
τα βράδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου