_όπως η κίτκατ για τη μι περίπου

όταν δε θα έχει μείνει τίποτα από το εγώ μου.

όταν όλα γίνουν θολά.

όταν γίνω ομίχλη.

όταν οι σκέψεις μου γίνουν παρελθόν.

όταν γίνω ψέμα.

όταν χάσω τα χρώματα σου.

όταν τα δικά μου ξεθωριάσουν.

πόσοι άνθρωποι πιστεύεις ότι σε έχουν ερωτευτεί;
εγώ πιστεύω πάρα πολλοί.
πιο πολλοί από όσους μπορείς να φανταστείς.
θα φταίει το χαμόγελό σου και η χροιά της φωνής σου.


μουδιασμένα χείλη.


οι σκέψεις μου μοιάζουν με μπαλόνι.
θα τις αφήσω να πετάξουν ψηλά στον ουρανό
ή θα τις σκάσω με μια καρφίτσα.
θα κλείσω τα μάτια μου
και θα γίνω τόσο ελαφριά όσο μου υποδεικνύει το μελάνι του αριστερού χεριού μου.
θα ονειρευτώ ότι είμαι στην αγκαλιά σου
και όταν ανοίξω τα μάτια μου εύχομαι να είμαι ανάμεσα στα χέρια σου
για μια ακόμη φορά.

πάρε το εγώ μου

και κάνε το εσύ

και κάνε το εμείς

και γέμισε το με το λαδί σου χρώμα.

_πολύ γλυκός για να είναι αληθινός

τις τελευταίες μέρες
η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.
το συνήθισα τώρα
και δεν τρομάζω
μα βαρέθηκα.
και αυτό είναι χειρότερο.
προσπαθώ να εκτονώσω την ένταση του μέσα μου
μα όλα μοιάζουν μάταια.
κάποια στιγμή θα κουραστώ
-που θα πάει;-
θα πέσω στο πάτωμα
και θα πάψω να υπάρχω για λίγο.
όταν ανοίξω τα μάτια μου
ίσως τα μάγουλα μου να είναι υγρά
αλλά δε πειράζει
ούτε αυτό.
και αύριο θα είναι όλα το ίδιο.
εγώ θα τριγυρνώ σε μέρη γνωστά
και θα περιμένω την επόμενη τυχαία μας συνάντηση.
χωρίς επιτυχία.

πιο πολύ απ' όλα

με εκνευρίζουν οι άνθρωποι που σου μοιάζουν

και δεν είναι εσύ

γιατί κλέβουν τις ανάσες μου δίχως λόγο.

_μια ζωή στα χαμένα

τίποτα δε μένει όπως είναι.τίποτα δε μένει.εσύ δε μένεις.εσύ τίποτα.όλα στο τίποτα.
ζήτα μου να είμαι αυτό το άλλο αρκεί να είσαι και εσύ αυτό το άλλο.αρκεί να είσαι εσύ.μου αρκεί.
τίποτα δεν είναι όπως νομίζεις.δεν έχει σημασία τι νομίζεις.δεν έχεις σημασία.οι γνώμες σου τίποτα.
θες να φύγεις.
στα βήματα σου βλέπω την απουσία μου.γρήγορα και μικρά.γρήγορα και μακριά.γρήγορα όλα τώρα.γρήγορα βήματα, γρήγοροι χτύποι, γρήγορη ανάσα. γρήγορα περνάει η ζωή.
όσο περνάει και δε προσπερνάει όλα καλά.
καλά;έτσι λες εσύ.
πόση σημασία έχει το εγώ και το εσύ τώρα που εγώ και εσύ δεν είμαστε μαζί;εγώ και εσύ δεν είμαστε τίποτα τώρα και αυτό πονάει.και εγώ πονάω εδώ και εκεί και λίγο πιο πέρα.
εσύ πονάς;εσύ δεν πονάς.εσύ ποτέ δεν πονάς.εσύ ποτέ να μην πονέσεις.εσύ να είσαι εσύ και εσύ να είσαι μακριά γιατί αλλιώς δε θα είσαι εσύ.

χαζό παιδί*

είναι από εκείνες τις στιγμές που νιώθω μικρή

-πολύ πιο μικρή από ότι είμαι-

και χρειάζομαι μια αγκαλιά για να κρυφτώ

να αυτό.
όποτε νιώθω αυτό σκέφτομαι εσένα.
μονάχα εσένα μπορώ να σκεφτώ.
μονάχα στην αγκαλιά σου μου αρέσει να κρύβομαι
γιατί μόνο εκεί νιώθω ασφάλεια.
αυτό είναι που μου λείπει.
το να μπορώ να σκέφτομαι εσένα και την αγκαλιά σου
και τη στιγμή που θα σε συναντήσω
χωρίς να νιώθω ότι είναι κακό.

βλέπεις, ποτέ ως τώρα δε χρειάστηκε να κρατηθώ μακριά σου.
όποτε σε χρειαζόμουν φρόντιζα να σε ψάχνω
και δε σταματούσα μέχρι να σε βρω
ακόμα και όταν αυτό σήμαινε μια ακόμα μικρή καταστροφή.
όλα για όλα και όλα για πάντα.


πάντα...πόσο ψεύτικη λέξη;



όπως και να χει, τώρα όλα είναι αλλιώς.
απλά όχι τόσο αλλιώς όσο θα ήθελα.

_σήμερα με νίκησε ο άλλος μου εαυτός

και να που τελικά επέστρεψε.
ούτε που κατάλαβα το πότε ήρθε.
μπήκε κρυφά, αθόρυβα.
μάλλον θα ήταν ξυπόλυτη.
της αρέσει να είναι ξυπόλυτη
και αθόρυβη
και να ξαφνιάζει τους πάντες.
και να που τα κατάφερε
και με ξάφνιασε.
ήρθε και έγινε τα μάτια μου
και τα χέρια και τα πόδια μου.
και έγινε εγώ
και έγινα αυτή.
κάπως έτσι βρέθηκα να τρέχω.
γιατί αυτή μονάχα αυτό ξέρει να κάνει.
να τρέχει και να φεύγει μακριά.
και να φοβάται.
και όταν πια απομακρύνθηκα
και είχα χάσει κάθε ευκαιρία
εξαφανίστηκε
με τον ίδιο απότομο τρόπο που είχε εμφανιστεί.

μετάσταση*

όλα έχουν αλλάξει

κι ούτε που πρόλαβα να καταλάβω το γιατί.

δε σε ξέχασα.

απλά σε άφησα κάπου αλλού

αφου δεν είσαι εδώ.

κάποια στιγμή θα σου μιλήσω για το καινούριο μου εγώ.

ως τότε θα είμαστε δυο ξεχωριστοί άνθρωποι

σε δυο ξεχωριστούς κόσμους

που κάποια στιγμή θα ξανασυναντηθούν,

_το κίτρινο στο γκρι ή αλλιώς τα πράγματα που δε θες να τελειώσουν

είναι περίεργο το πόσο οικεία νιώθεις σε κάποια μέρη.

(στην ταράτσα ενός σπιτιού
ή
στο βαγόνι ενός τρένου
ή
στην αγκαλιά ενός αγνώστου)



αν θες να με συναντήσεις
και να μάθεις ποια πραγματικά είμαι
απλά κλείσε τα μάτια σου.


έχω μάθει στο περίπου
και δεν αντέχω στο πολύ.
τα βράδια τρομάζω
μα σιχαίνομαι τα πρωινά.
οι σκέψεις μου ακονίζουν τα δόντια τους
κι ύστερα τα μπήγουν στο λαιμό μου.
οι φόβοι μου χορεύουν γύρω μου ενώ κοιμάμαι
και το χαιρέκακο γέλιο τους με ξυπνάει απότομα.
το μπλε είναι το αγαπημένο μου χρώμα
μα το μαύρο είναι που συναντάω συνέχεια.
έχω ένα κόμπο στο στομάχι
και ανασαίνω με δυσκολία.
το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω είναι η αγκαλιά μου
και ένα χάδι.
όταν σε κοιτάζω στα μάτια
νιώθω πως πεθαίνω.


ποτέ μου δε θα καταφέρω
να εκφράσω όσα θέλω.



μόλις ανοίξεις την πόρτα θα τελειώσουν όλα.

p.m.m.d. 2*

σε ξέχασα.
όχι με τον τρόπο που με ξέχασες εσύ
μα δε μπορώ να θυμηθώ το πρόσωπο σου.
θυμάμαι τα μάτια σου
τα χέρια σου
τα χείλη
και το χαμόγελο σου.
μα τα θυμάμαι μεμονωμένα
και έτσι δε μπορώ να φέρω τη μορφή σου στο μυαλό μου.

σε έψαξα.
με όποιον τρόπο κατάφερα να σκεφτώ.
μα δε σε βρήκα.


βρες με εσύ
-σε παρακαλώ-
όπως μου είπες ότι θα κάνεις
γιατί είναι μέρες που τριγυρνάω
χαμένη
και κουράστηκα.

_πως μπορεί κάτι να είναι τόσο άδειο και τόσο γεμάτο μαζί;

πολλά αλλάξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν.
υπάρχει μια λάμψη σε χρώμα που είχα ξεχάσει
ή δε γνώρισα ποτέ πριν.
δε μπορώ να σου εξηγήσω πως νιώθω
αλλά μοιάζει με μουσική από ταινία.
όλα είναι μπερδεμένα και αμφιλεγόμενα.
υπάρχει κάτι μωβμπλε στην ατμόσφαιρα
και κάνει τον αέρα να μυρίζει παράξενα.
θέλω απλά να περπατάμε ως το ξημέρωμα.
τα πορτοκαλί φώτα της πόλης πάντα θα μου αρέσουν.

come closer now*

ξέρεις, σκεφτόμουν και
ξέρεις ότι αυτό δεν είναι καλό..

πώς θα είναι τώρα η ζωή μας μικρή μου?

όνειρο 73

εγώ και εσύ περπατάμε σε φόντο μπλε σκούρο.

δίπλα στη δική σου καρδιά  

έξω από το δικό μου σώμα

χτυπάει η καρδιά μου.

περπατάμε αργά.

περπατάμε και
γελάμε και

δε σκεφτόμαστε και
γι' αυτό έχει πλάκα.

_τι να σου πω και τι να καταλάβεις;

τίποτα δεν άλλαξε τίποτα δε θα.
τα κενά παραμένουν κενά και το σκοτάδι μαύρο.
η νύχτα καταφύγιο
η θάλασσα φυγή
και εγώ να κάνω κύκλους στην πόλη ψάχνοντας κάτι που δεν πρόκειται να βρω.

(κάπως αλλιώς)