the cell*

μετά από το "μπουμ!"
ήρθε το "μπαμ", τo "ζντουπ", το "κρακ", το "γντουπ", η κραυγή, μια ρωγμή, ένας λυγμός, άλλος ένας, λίγα δάκρυα, πολλά νεύρα, πόνος, φόβος, πόνος, φόβος... ήρθες και εσύ σε κάποια φάση και τώρα δε ξέρω τι νιώθω -όχι για σένα,για σένα ξέρω- για όλα αυτά τα πριν και για μερικά μέτα που θα έρθουν -όχι αυτά που θα φέρεις- που θα με κάνουν να θέλω να έρθεις και ακόμη περισσότερο θα το έχω ανάγκη..

οι νύχτες είναι όλο και πιο κρύες,ομολογουμένως

_μερικές φορες δεν έχει και πολύ πλάκα

-Καλημέρα σας!Πώς είστε σήμερα?
-Πολύ καλά,ευχαριστώ!
-Και η καρδιά σας?Ακόμη χτυπάει το ίδιο δυνατά?
-Α,οχι.Κουράστηκε και αποφασίσαμε να πάψει να χτυπάει.
-Α,μα αυτό πρέπει να είναι εξαιρετικό,έτσι δεν είναι?
-Πράγματι.Τώρα τα βράδια,όταν θα πέφτω για ύπνο,δε θα τρομάζω από τους δυνατούς παλμούς της.

into you*

...νιώθεις κι εσύ το οξυγόνο να λιγοστεύει ή είναι ιδέα μου?

_που είσαι;

προσπαθώ να με κουράσω αρκετά ώστε να μην έχω άλλες αντοχές και να μπορέσω να κοιμηθώ πιο εύκολα






θα θελα να ήσουν εδώ,είναι αλήθεια
αλλά μερικές φορές καταφέρνω να κρατάω την αναπνοή μου και να μη σκέφτομαι απολύτως τίποτα και τότε δε με νοιάζει
ή απλά δε το σκέφτομαι





ήταν και αυτή μια από τις μέρες που νιώθω πως δεν αντέχω τον εαυτό μου
και αυτή τη στιγμή το νιώθω πιο έντονα











τώρα λέω να ξεχαστώ πάλι για λίγο
ή καλύτερα για όσο αντέξω
ξύπνια

sine wave*

-άκουσα πως τις τελευταίες μέρες δυσκολεύεσαι να ανασάνεις.
-ναι,και εγώ το άκουσα.
-...και;
-ε,ξέρεις τώρα,δεν πρέπει να πιστεύουμε όλα όσα ακούμε..
-και αυτό;πρέπει να το πιστέψω;
-είδα ένα περίεργο όνειρο...
-θα μου απαντήσεις;
-...αλλά ήταν ένα ακόμη όνειρο οπότε μην ανησυχείς.

αλήθεια,

εσένα η λύπη σου τι χρώμα έχει όταν τα πάντα γύρω σου είναι χαρούμενα;
και όταν όλα πεθαίνουν πώς προστατεύεις το χαμόγελο σου;