_τελικά προτιμώ το μελάνι.το μολύβι ξεβάφει το χρόνο και σβηνει.

σε βλέπω και αλλάζεις.
ύστερα,όταν κοιτάω εμένα δε με αναγνωρίζω.

ύπαρχει μια ζάλη,μια γεύση,ένας πόνος και ένα κενό.
η ζάλη θα περάσει.θα μου κάνει παρέα για κάμποσο ακόμη-την ξέρω-και ύστερα θα περάσει.
τη γεύση θα την καταπιώ.έχω συνηθήσει και δε γίνεται αλλιώς.
ο πόνος...δε ξέρω.με τους πόνους ποτέ δε ξέρω.
όσο για το κενό θα ζητήσω αλλαγή.θα ζητήσω λέξεις να το γεμίσουν. συναισθήματα και αντιδράσεις.εκφράσεις,συνέχειες,γνώμες.και πολλά ακόμη.για να μπορέσω να το εντάξω στις υπόλοιπες αναμνήσεις που κάποτε ίσως να μη θυμάμαι αλλά θα είναι αυτές που θα φταίνε για το πως έχω γίνει.και αν δε τα καταφέρω θα μείνει έτσι όπως είναι,η κάπως αλλιώς,να μου θυμίζει τι να μην κάνω.γιατί τα κενά δεν τα αντέχω.

2/10
σε αυτήν την πόλη που λείπουν όλοι
και που τίποτα δε θυμίζει την παλιά μας ζωή
έχω αρχίσει να φοβάμαι.





9/10
εδώ ο ουρανός σκοτείνιασε.
ο χειμώνας ήρθε γρήγορα
και κάνει κρύο.







10/10
σιχάθηκα αυτό το μηχάνημα που επιμένει να μιλάει με τη φωνή και τα λόγια σου.εγώ εσένα θέλω.